Avonturen in de woestijn en zo meer

We beginnen de smaak van India steeds meer te pakken te krijgen. Niet dat het altijd lekker smaakt. Onze magen wennen maar moeilijk aan de constante overdosis van pepers en andere specerijen die onze moeders nooit in de hutspot stopten. We wisselen nu het overgeven af met diarree en dat zal voorlopig wel niet veranderen. Maar dat mag de pret niet drukken. Onze kamelentoer was een succes; vier dagen en drie nachten leefden we als nomaden, vergezeld door echte nomaden, tussen de zandduinen en andere gortdroge landschappen. Onze gemiddelde dag zag er ongeveer als volgt uit: opstaan om half zeven, gewekt door onze gids die als ontbijt een zouteloze pap voor ons bereidt. Dekens oprollen en op de kamelen binden. Te zadel, en karren maar. Tegen 10 uur 's ochtends staat de zon hoog genoeg om de 30 graden te bereiken. Het water dat we meedragen, en 's nachts nog een acceptabele temperatuur heeft, wordt warm en smaakt naar plastic. Het hobbelen op de kameel levert in het begin de nodige spierpijn op. We lunchen met groente en zand, en trekken verder. 's Avonds gaan we slapen met zonsondergang, dat is ongeveer 7 uur. De strijd tegen de insekten en de onverwachtse kou kan beginnen. Al met al is het soms afzien, een meerdaagse trek door de woestijn, maar het levert wel een compleet beeld op van het landschap en leven in de woestijn.

Hierna zijn we rechtstreeks met de trein naar Jaipur gekacheld, wat ook een leuke ervaring was. In Rajasthan, de provincie waar we doorheen zijn gereisd, is het kastensysteem nog bijna geheel intact - dat levert interessante scenes op. We zaten tegenover twee 'gewone' Indiërs, vervolgens kwam een familie binnen die aan de kleding te oordelen van een hogere kaste afkomstig was. Met enkele simpele gebaren werden de 'lagere' Indiërs verstaan gegeven plaats te maken. De conducteur die vervolgens netjes om het kaartje kwam vragen werd geen blik waardig gegund. Wij vonden dit bizar, maar deze mensen leken geen van allen een probleem te hebben met hun rol, die immers sinds hun geboorte al vast ligt.

In Jaipur stuitten we op een aardige taxichauffeur die zijn beide benen in de oorlog met Pakistan verloren had, en nu met een plastic been zijn karretje bestuurde. Halverwege de rit stopte hij even langs de weg, om zijn "medicijnen te nemen". Dit hield voor deze oorlogsveteraan in dat hij met zijn makkers aan een chillum, een Indiase wietpijp, begon te lurken. Verzadigd hupte hij vervolgens weer terug achter het stuur en hervatte zijn citytoer. Dat we kort hierop tegen een muur aan crashten houden we maar voor een ongelukje; we kwamen in ieder geval met de schrik vrij.
Die avond reisden we weer verder, met de bus naar Agra. In deze stad hebben we vanmorgen de Taj Mahal gezien, mooi. Vanavond pakken we de trein naar Delhi, en daar gaan we op zoek naar een lekker zacht bed. Het is ondertussen ongeveer een week geleden dat we in een bed hebben geslapen.

We missen het Nederlandse eten: een broodje kroket, lekkere kaas en turkse pizza. Wie van een stukje vlees houdt hoeft het niet te proberen hoor, hier in India. Mens en dier leven hier harmonieus naast elkaar, en zelfs voor een stukje kip moet je de halve stad door. Dat de bevolking hier zo dik is met alle fauna heeft nu en dan zijn keerzijde. Neem nu de sympathieke gewoonte van Hindoe's om elke morgen bij wijze van offer wat vogelvoer te kopen en op straat te werpen - jovel hoor, maar de rattenpopulatie zal op deze manier niet snel krimpen. De hooggeëerde runderen bemesten eenieder zijn portiek, en zo zijn er nog wat opmerkelijkheden die Vishnu of een van zijn incarnaties waarschijnlijk zo gewild heeft.
Tegelijkertijd zijn we soms wel degelijk onder de indruk van de religiositeit van deze mensen. We zijn nog niemand tegen gekomen die een agressieve indruk maakte op ons. Iedereen is behulpzaam en verwijst naar zijn karma: wie goed doet, goed ontmoet. Moslims en Hindoes leven hier probleemloos samen (dit geldt niet voor de provincie Kashmir, waar we misschien later nog komen). Soms zitten we in een internetcafé en ineens steekt de eigenaar een paar wierookstokjes aan en rinkelt een belletje, roept een paar keer "Krishna krishna" en keert terug naar zijn dagelijkse werkzaamheden. Ook zijn we om de haverklap getuige van rituele processies: de mannen maken muziek en zitten op prachtig versierde paarden en olifanten, terwijl de vrouwen met offerschalen op hun hoofd lopen. Dit soort dingen doen ons beseffen dat we in een land zijn waarin alles enorm Anders is, en dat het toch wel heel leuk is daar getuige van te zijn.

Morgen hebben we een dagje formaliteiten gepland; we gaan proberen visa voor Nepal en Pakistan te bemachtigen. De planning is vervolgens eerst een natuurpark met tijgers in India te bezoeken, en vervolgens per trein naar Pakistan te reizen. Over twee weken moeten we terug zijn in Delhi, dan vertrekt ons vliegtuig naar Nepal. Tot die tijd kijken we onze ogen uit hier. Wordt vervolgd.