More Motorcycle Diaries

De afgelopen tien dagen zijn we rondgetourd op de motor. Zonder twijfel een van de leukste onderdelen van onze reis. Aanvankelijk was het plan een gids te huren, die ons de weg zou wijzen, wist waar we konden eten en slapen, en Vietnamees zou spreken. Helaas waren we helemaal kaalgeplukt door alle ambassades waar wij onze spoedaanvragen indienden om straks door te kunnen reizen naar China, Hong Kong, weer China, Mongolië en Rusland. Geen geld voor een gids dus, dan maar met zijn tweetjes. Enige voorbereiding was wel geboden, en bestond in dit geval uit een kaart van Noord-Vietnam en een aantal woordjes Vietnamees: Kinh cao, com? Kien, camon. (Goedendag, eten? Proost, bedankt.) Ook hadden we een briefje bij ons waarop in Vietnamees geschreven stond: “Mogen wij wat eten alstublieft? Wij lusten alles en betalen u 50.000 dong (2,50 euro).”

Dit leek ons wel genoeg voorbereiding. En zo reden wij door Hanoi, de tassen achterop gebonden, op zoek naar Snelweg #6. Nou ja, snelweg… het verkeer in Nederland en Vietnam is in meerdere opzichten totaal onvergelijkbaar, daar kwamen we al snel achter. Onder de weggebruikers bevinden zich hier onder meer kippen, koeien en geiten, hindernissen waar je al snel aan went.

Het ideale van een meerdaagse tocht op de motor is dat je komt op plaatsen waar niet elke dag westerlingen komen. Vietnam is al best wel toeristisch, dat wil zeggen sommige plaatsen als Saigon, Hoi An, Hanoi en Sapa. De dorpjes die daartussen liggen zijn eigenlijk leuker. Je wordt er ontvangen als gast, niet als toerist. Natuurlijk moesten we overal rijstewijn drinken, en uit de Vietnamese waterpijp roken. Eens zaten wij biertjes te drinken in de dorpskroeg, werden we spontaan uitgenodigd met de familie mee te eten. Een andere avond werd goed besteed aan een eindeloos potje mens-erger-je-niet met Vietnamese kinderen die nog nooit zulke lange gozers hadden gezien. Het contrast werd pas goed duidelijk toen we in Sapa aankwamen, een stad die wordt aangeprezen vanwege de ‘easy acces to tribal minorities’. De zogenaamde volksstammen spreken er uitstekend Engels en dragen overdreven felgekleurde klederdracht en ringen door hun neus (die je voor 5 dollar van ze mag overnemen). Lang niet zo authentiek als de verlegen boeren en boerinnen die wij in middle of nowhere waren tegengekomen, kortom.

Cultureel was onze trip dus geslaagd. Maar misschien nog mooier waren de landschappen waar we doorheen reden. Eindeloze terassen rijsteveld, bergen, modder en rivieren, geflankeerd door waterbuffels en spelende kinderen die collectief naar ons zwaaiden. Onze rijvaardigheid werd af en toe enigszins op de proef gesteld, bijvoorbeeld toen de weg ineens ophield en we uren achtereen over de rotsen en door de modder hobbelden. Of toen we een rivier wilden oversteken, maar de brug verwoest was (nog van de oorlog denken wij) en we vol gas door het water crossten. Bij een andere rivier was de stroming te sterk en werden we door de lokale bevolking per vlot naar de overkant getrokken. Eenmaal reden we uren achter elkaar door de bergen en maakten ons zorgen of we wel op tijd bij een dorpje met tankstation zouden komen. Om te bezuinigen zetten we de motor uit bij elke afdaling, en zoefden we plotseling in oorverdovende stilte door de Vietnamese Himalaya – een sprookjesachtig effect. Zie ook de foto’s.

Zo waren de eerste negen dagen eigenlijk te mooi om waar te zijn, en waren we nauwelijks verbaasd toen op de laatste dag een van de twee motors er mee ophield. We hebben toen een touw tussen beide motors geknoopt en in sleeptempo koers gezet richting Hanoi, waar we tegen het vallen van de avond arriveerden en tot twee uur ‘s nachts zaten te knikkebollen totdat Nederland – Argentinië begon. Om vier uur was er nog niet gescoord en mochten we eindelijk naar bed. Vanmorgen werden we wakker, geradbraakt maar voldaan. Goodmorning Vietnam!