Chinese Curiosa

Over een uurtje vertrekt de trein naar Peking. Het wordt weer een lange treinreis, zoals deze hele maand voor ons in het teken staat van lange treinreizen. Op weg hiernaartoe, van Guilin naar Shanghai, zaten we 30 uur in de trein, en volgende week van Mongolië naar Moskou moeten we vier dagen achtereen. Wat doen we zoal om de tijd te doden? Naar buiten kijken is leuk, China is best een mooi land en het landschap afwisselend. Verder lezen we een beetje in wat we aan tweedehandsboeken hebben kunnen bemachtigen: Grisham, Brown, Irving. We kaarten ook veel, vooral een spel dat we zelf hebben verzonnen, een soort pesten zonder pestkaarten (vroeger speelden we een ander zelfgemaakt spel, een sort jokeren zonder jokers). Ook: muziek luisteren. Soms maken we een praatje met andere passagiers. Zij vinden dat vaak erg leuk, maar onderhoudend is het niet, omdat Chinezen nu eenmaal geen Engels spreken en wij geen Chinees.

Dat de meeste Chinezen geen Engels kunnen is soms ook wel weer een uitdaging. Bijvoorbeeld als we wat willen eten en we komen in een restaurant zonder plaatjes in het menu. Dan tekenen we een schaap of een koe, in de hoop dat we een bordje vlees krijgen. Of als we in een taxi stappen en naar het station willen, maken we een hoop treingeluiden en meestal komen we er dan wel. Sommige taxichauffeurs pakken hun mobieltje en bellen hun tante op, die zogenaamd Engels kan en als tolk moet fungeren. Maar meestal levert dat alleen maar frustratie op.

We vinden China een leuk land om doorheen te reizen. De mensen hier zijn een stuk onaardiger dan in Zuidoost-Azië, en dat betekent dat je ook wat minder aardig hoeft terug te doen. Anders gezegd: Chinezen zijn iets minder schijnheilig dan hun zuiderburen, en wij wat directer omdat de taalbarrière dat nu eenmaal vergt. Sommige mensen vrezen dat China op termijn het machtigste land ter wereld zal worden en een nieuwe wereldorde zal stichten. Ralph en ik scharen ons inmiddels onder deze categorie. Voor zover we het kunnen beoordelen doen de Chinezen weinig anders dan hard werken en grote gebouwen bouwen. Hier in Shanghai bijvoorbeeld heb je een skyline van honderden wolkenkrabbers. In Hong Kong was het nog futuristischer. Ook de minder bekende steden waar we langs zijn gereisd, als Nanning, Guangzhou en Guilin, zijn van ongekende properties en doen weinig denken aan het klassieke beeld van de Chineze boer die met zijn hele familie generaties lang hetzelfde rijsteveld bewerkt.
Maar waarschijnlijk zijn we veel te kort in China om echt steekhoudende uitspraken te doen over de potentie van dit land. Bovendien hebben we nog veel te weinig platteland gezien, we blijven voornamelijk aan de oostkust plakken en krijgen dus geen representatief beeld. Maar we doen in elk geval interessante indrukken op.
De transmongolië-expres begint vandaag, met treinreizen noord- en westwaarts, over Mongolië en Rusland, naar Europa. We gaan nog niet naar huis; maar het gaat de goede kant op.