Voetbal op het rijsteveld

Op dagen als vandaag hebben we natuurlijk de meeste heimwee. Hoe maak je je op voor de eerste wedstrijd van het Nederlands elftal als je in Vietnam zit? Een gedegen voorbereiding is geboden. Van tevoren speuren wij de stad af, op zoek naar een kroeg die aan onze eisen voldoet. Een groot scherm is een voorwaarde, een pool- of voetbaltafel ter voorpret een bijkomend voordeel. Een beetje eenzaam voelen we ons wel, tussen de Vietnamezen, terwijl we op internet lezen hoe Nederland zich als de twaalfde man verenigt. Jullie boffen dan ook, op de vrije zondagmiddag de eerste glansrijke zege van Oranje te mogen aanschouwen. Tenminste, daar gaan wij vooralsnog vanuit.

De afgelopen dagen hebben we een behoorlijk aantal kilometers gemaakt. Vanuit Bangkok naar Cambodja, waar we de tempels van Angkor en de Killing Fields van Pol Pot hebben bezocht. Vervolgens de Vietnamese grens overgestoken en vanuit Ho Chi Minh met de bus naar Hanoi gereisd. Met andere woorden; we hebben bijna de hele week in de bus gezeten. Best wel gaar, maar zo kom je nog eens ergens.
We hebben ons nu eenmaal ten doel gesteld vanaf Bangkok over land naar huis te reizen, en we zijn nog altijd van plan deze wens te realiseren. Het in rap tempo afleggen van kilometers heeft wel wat nadelen, bijvoorbeeld dat je steeds slecht slaapt, waardoor je chagrijnig wordt en minder geniet van wat je om je heen ziet. Ook zie je alles slechts kortstondig, dus oppervlakkig. Aan de andere kant: het schiet wel lekker op, en wij vinden het nu eenmaal leuk om een beetje te bikkelen. Op een gegeven moment kom je in een soort ritme van weinig slaap, geen douche, en landschappen die aan je voorbij trekken. We deden dit vijf jaar geleden voor het eerst, toen we per trein naar Istanbul reisden, en zijn het gelukkig nog niet verleerd. Het is hoe dan ook een onverantwoord grote afstand die we nog moeten. Voor de reisplanning zijn we niet alleen afhankelijk van bus- en treintijden, maar ook van visa die verlopen of juist bijtijds nog moeten worden aangevraagd. Steeds maken we een uitgekiend schema waarbij we visumaanvragen exact laten aansluiten op reisdata. Maar dan blijkt het ineens zondag te zijn, en is de betreffende ambassade dicht! Dan veranderen we onze planning maar weer en sukkelen we rustig verder. Ralphs visumaanvraag voor China werd afgewezen omdat hij te blij keek op de pasfoto, haha. Zo schiet het niet op natuurlijk. Maar uiteindelijk vertrouwen we erop door elk land vriendelijk binnengelaten te worden en dito uitgezwaaid.
Ons plan is nu nog een dag of tien in Vietnam te blijven. Ralph heeft hier vorig jaar een motortrip gemaakt naar Sapa en die gaan we nog eens dunnetjes overdoen. Vervolgens reizen we door naar Hong Kong.

Azië blijft verbazen, een beetje vreemd, maar al te lekker. Over twee maanden komen we thuis. Wij missen onze moeder. Hup Holland!